Verhalen uit het OV
"Kom bij ons werken! Er komen steeds meer jonge mensen bij. Het wordt diverser."
Het verhaal van Emma
Machinist bij NS op Den Haag Centraal
Waarom ik machinist ben geworden
Ik studeerde Geschiedenis aan de Universiteit en reisde iedere dag met de trein naar mijn studie. Dat reizen vond ik eigenlijk zo leuk, dat ik besloot te stoppen met m’n studie en machinist te worden. De snelheid, het uitzicht, dat je zoiets groots mag besturen. Dat is heel gaaf. Zeker als je zo’n 200 kilometer per uur gaat. Ik had er nooit eerder over nagedacht, maar opeens wist ik het.
M'n favoriete route
Dat is sowieso Utrecht – Arnhem. Ik vind dat in de herfst zo mooi. Je rijdt dan echt gewoon door de bomen heen en je ziet de bladeren voor je trein vallen in alle verschillende kleuren. Uiteindelijk wil ik landelijke wegbekendheid halen, dan mag ik door heel Nederland rijden. Ik heb laatst wegbekendheid gehaald richting Den Helder. Daar wilde ik al langer heen. Nu staat Maastricht bovenaan m’n wensenlijstje.
Deze situaties bleven me bij
Ik heb eens een boom aangereden. Dat was wel even schrikken. Maar de opleiding bereidt je overal op voor, dus ik wist wat ik moest doen. En als er iets gebeurt, word je gelijk gebeld door collega’s. We zijn een soort familie. Ook vind ik het mooi om te merken hoe vrouwen soms op me reageren als ik een station binnenrijd. Ze vinden het gaaf om een vrouwelijke machinist te zien en willen met me op de foto. Aan alle vrouwen: kom bij ons werken! Ik heb er geen dag spijt van gehad.
Het leukste aan m'n werk
Ik vind alles zo leuk. Dat ik de trein mag rijden en dat ik aan het einde van de dag naar huis ga en denk: ik heb weer iets goeds gedaan. Voor mensen. Ik breng ze naar een feestje, of naar school, naar een diploma-uitreiking. Dat ik op die manier heb mogen bijdragen aan hun dag. Dat maakt het werk heel tastbaar.
